Nadarzyła się rzadka okazja do polatania, w miarę ciepło i nie tak bardzo wietrznie, więc wyruszyliśmy.
Sam nie latałem od bardzo dawna, więc presja była dość duża.
Filmu z samego lotu nie mam, ale widać było po zachowaniu modelu, że na gorze było dość wietrznie.
Pilot także dość agresywnie manewrował manetkami, stad moglem odnieść takie wrażenie.
To jego pierwsze kroki w tym temacie, szczególnie z tym modelem.
Mogłem tylko udzielać instrukcji jako osoba towarzysząca, ale jak zacząłem się uruchamiać, to bardziej denerwowałem pilota,
niż pomagałem
Po pierwszym więc udanym locie i lądowaniu (instrukcje podawałem na bieżąco) postanowiłem się nie odzywać na życzenie.
Radziłem wrócić do domu z dodatnią punktacją i ogólnym zadowoleniem, że udało się oblatać nowiutki model, ale kolega postanowił dalej próbować swoich sił, mimo, że kciuki zamarzały, a ja już chciałem wracać do domu.
No więc rzucam kolejny raz model koledze. Nabiera wysokości i leci z wiatrem...
Model dosłownie zniknął w chmurach, brak jakiegokolwiek odgłosu silnika.
Kolega stoi jak sparaliżowany trzymając aparaturę i chyba udając, że panuje nad sytuacją
Dopiero na moja uwagę, gdzie jest model, stwierdził, że nie wie
Niestety teren do przeszukania dość obszerny i nie wierzyłem w to, że uda nam się znaleźć model.
Po pierwszych poszukiwaniach zrezygnowani wracamy do domu po lornetkę, przy okazji pożywiając się obiadem.
Wracamy na miejsce prawdopodobnego upadku modelu i obserwujemy przez lornetkę z trzech ustalonych punktów.
Zatrzymujemy się samochodem w drugim punkcje obserwacyjnym i kolega słyszy... No co?
Brzęczyk, który mu podarowałem, kiedy zakupił model!
Sygnał był bardzo slaby, z początku myślałem, że to ptaki z odległego lasu, ale zasięg byłby zbyt duży takiego buzzera, a sygnały
były powtarzalne (sekwencja).
Wziąłem lornetkę w ręce i znalazłem coś niebieskiego (skrzydła były niebieskie). Nie rozpoznałem do końca modelu, myślałem, że to aberacja chromatyczna szkła, stąd te niebieskie krawędzie na przedmiotach :P
Było tam trochę konarów, krzaczków itp. Chciałem, żeby kolega zweryfikował moje domysły, ale patrzył dalej niż ja i stwierdził, że to nie to.
Po 5 minutach on znajduje ten sam model i zadowolony oznajmia, że znalazł model...
Podzieliliśmy się zasługami, on znalazł sygnał, ja model
Był dość blisko punktu z którego obserwowaliśmy, ale przecinał nas strumień i wiele centymetrów śniegu, więc musieliśmy nadrobić na piechotę 2x750 metrów.
Model od startu do miejsca katastrofy przeleciał 750 metrów.
Głowa do góry, się odbuduje i znów poleci 
